Choses nouées

 

Excursion

 

La mer à Skaramangas est nouée,

compacte. Les pétroliers dégagent

une fumée noire d’immobilité.

Mettons que tu existes.

 

Le parcours se dilate suspendu au regard.

Un nuage sale tache les routes là-haut,

en bas l’âme pure est reportée encore.

Mettons que tu existes.

 

La bride du cheval restera nouée à l’arbre.

Dans ma cervelle, beaucoup de pareils nœuds,

beaucoup de pareils liens.

Mettons que tu existes.

 

Dans le rétroviseur se regarde

un puits à sec.

La terre ici et là fraîchement creusée.

Le même soin

pour les morts et les graines.

La terre frémit.

Mettons que tu existes.

 

A Mycènes exclamations et tombeaux.

Pierre tourmentée par la célébrité.

Passions de bonne famille, dignes de mémoire.

Nos passions à nous

n’auront pas le moindre visiteur,

l’oubli les attend, affamé toujours.

Mettons que tu existes.

 

A Nauplie encore un bateau blanc.

Pas tout à fait bateau et pas tout à fait blanc.

Mettons que tu existes.

 

Laissant les équivoques

nous sommes entrés dans les roseaux

les citronniers les cyprès.

Image fruitière – je t’arrose.

Mettons que tu existes.

 

Au loin dans la montée

halète un petit train noir.

Come une délivrance à bout de forces.

Mettons que tu existes.

Comme l’eau coulant dans des régions désertes,

comme une balle dans le cœur d’un oiseau empaillé.

Superflus.

 

Traduit du grec par Michel Volkovitch

in, Kiki Dimoulá : « Le peu du monde, suivi de Je te salue jamais »

Editions Gallimard (Poésie), 2010

 

 

Τα δεμένα 

  

Εκδρομή 

 

Ἡ θάλασσα τοῦ Σκαραμαγκᾶ εἶναι δεμένη,

πηχτή. Ἀπό τὰ πετρελαιοφόρα

βγαίνει μαῦρος καπνός ἀκινησίας.

Ἂς ποῦμε πὼς ὑπάρχεις.

Ἡ διαδρομή ξεχειλώνει κρεμασμένη στὸ βλέμμα.

Λερώνει τοὺς ἀπάνω δρόμους ἕνα βρώμικο σύννεφο,

ἡ καθαρή ψυχή κάτω ᾀναβάλλεται πάλι.

Ἂς ποῦμε πὼς ὑπάρχεις.

Τὸ ἄλογο θὰ μείνει δεμένο στὸ δέντρο.

Στὸ μυαλό μου πολλοί τέτοιοι κόμποι,

πολλά τέτοια δεσίματα.

Ἂς ποῦμε πὼς ὑπάρχεις.

Στοῦ αὐτοκινήτου τὸν καθρέφτη

κοιτάζεται ἕνα ξεροπήγαδο.

Στὴ γῆ εδῶ – εκεῖ κάτι φρεσκοσκαμμένο.

Ἡ ἴδια φροντίδα

γιὰ τοὺς νεκρούς καὶ γιὰ τοὺς σπόρους.

Ἡ γῆ αναρριγεῖ.

Ἂς ποῦμε πὼς ὑπάρχεις.

 

Στὶς Μυκῆνες ἐπιφωνήματα καὶτάφοι.

Πέτρα βασανισμένη ἀπὸτὴφὴμη.

Πάθη ἀπὸτζάκι καὶγι' αὐτὸἀξιοθύμητα.

Στὰδικά μας τὰπάθη

δὲν θὰ' ρθεὶκανεὶς ἐπισκέπης,

τὰπεριμένει ἡλήθη, πεινασμένη πάντα.

Ἂς ποῦμε πὼς ὑπάρχεις.

 

Στὸ Ναύπλιο ἄλλο ἕνα πλοῖο λευκό.

Ὄχι ἀπόλυτα πλοῖο κι ὄχι ἀπόλυτα λευκό.

Ἂς ποῦμε πὼς ὑπάρχεις.

Ἀφήσαμε τὰδιφορούμενα

καὶμπήκαμε σὲκαλαμιές,

σὲλεμονιὲς καὶκυπαρίσσια.

Εἰκόνα ὀπωροφόρα – σὲποτίζω.

Ἂς ποῦμε πὼς ὑπάρχεις.

Μακριὰ στὴν ἀνηφόρα

κοντανασαίνει ἕνας μαῦρος σιδηρόδρομος.

Σὰν γλιτωμὸς ποὺξεκουρδίστηκε.

Ἂς ποῦμε πὼς ὑπάρχεις

Ὅπως τὸπολὺνερὸσὲμέρη ἀκατοίκητα,

ὅπως τὸκαλὸσημάδι σὲπουλιὰβαλσαμωμένα.

Περιττά.

 

Τό λίγο τοῦ κόσμου, 1971

Voir aussi :

Temps allongé / ΑΝΑΣΚΕΛΟΣ ΧΡΟΝΟΣ (29/03/2020)

Oblivion beach (02/03/2021)

Signe de reconnaissance /Σημείο ναγνωρίσεως (03/03/2022)

Mégot à la bouche des cheminées (02/03/2024)